ΣΥΓΝΩΜΗ, εδώ παραμένει απρόβλεπτος ο υπολογιστής μου, στη φύση θα κολλήσουμε;
ΠΑΝΩ που είχα κάνει τον πρόλογο για το σημερινό άρθρο, σκοτεινιάζει (σαν τον ουρανό του Κουίνσλαντ) ξαφνικά η οθόνη και ό,τι είχα γράψει χάθηκε στην απεραντοσύνη του πουθενά.
ΚΑΙ εδώ μιλάμε για μια ανθρώπινη κατασκευή. Μια συσκευή που έχει φτιαχτεί (και προγραμματιστεί) να είναι αξιόπιστη, υπάκουη και προβλέψιμη.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά δεν είναι. Από καιρό σε καιρό κάνει του κεφαλιού της, υπακούοντας και αυτή στη θεωρία του χάους, όπως και ο καιρός.
ΠΡΙΝ την «καταστροφή», έγραφα (που λέτε) για τις βιβλικές πλημμύρες του Κουίνσλαντ. Τι άλλο άλλωστε θα μπορούσε να γράψει κανείς τούτες τις… βροχερές ημέρες, που απειλούν να μετατρέψουν σε... θάλασσα ολόκληρη την αυστραλιανή ήπειρο…
ΚΑΠΩΣ έτσι θα πρέπει να άρχισαν όλα και τη μακρινή εκείνη εποχή της Βίβλου. Τότε που ακόμα ο θεός ενδιαφερόταν για τον κόσμο και συμβούλεψε τον Νώε να κατασκευάσει την Κιβωτό.
ΝΑΙ, σε μια Κιβωτό οφείλουμε σήμερα την… ύπαρξή μας. Απόγονοι μιας πλανητικής πλημμύρας είμαστε όλοι.
ΣΤΟ νερό οφείλει την ύπαρξή της και η ζωή. «Υγρό» είναι το DNA μας και από τα βάθη των Ωκεανών ξεκίνησε, πριν εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, η έμβια ζωή.
ΤΟ 70% του σωματικού μας βάρους από νερό αποτελείται και χωρίς νερό δεν μπορούμε να ζήσουμε παρά μόνο λίγες μέρες.
ΤΑ δύο τρίτα της επιφάνειας του πλανήτη σκεπασμένα από νερό είναι, ενώ, σύμφωνα με τους «ειδικούς», σε κάποια φάση της ζωής του ο πλανήτης μας βρισκόταν ολόκληρος κάτω από το νερό.
ΜΕ άλλα λόγια, υπάρχουν επαρκή αποθέματα νερού να καλύψουν όχι μόνο το Κουίνσλαντ και την Αυστραλία, αλλά ολόκληρο τον κόσμο. Μέχρι και τις κορυφές των... Ιμαλαΐων!
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά και παρά το γεγονός ότι είναι περισσότερο από βέβαιο ότι κάποια χρονική στιγμή, όχι μόνο το ανθρώπινο είδος, αλλά και αυτός ακόμα ο ήλιος θα πάψουν να υπάρχουν, εμείς συνεχίζουμε να μην καταλαβαίνουμε.
ΓΕΓΟΝΟΤΑ όπως οι πλημμύρες του Κουίνσλαντ συνεχίζουν να μας ξαφνιάζουν, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν εκτροχιάζουν τις ψευδαισθήσεις της αιωνιότητάς μας.
ΑΚΟΜΑ και αν κλονιστούν συθέμελα οι βεβαιότητές μας (και η μητέρα φύση, συχνά πυκνά, φροντίζει γι’ αυτό), εμείς το χαβά μας: συνεχίζουμε να χτίζουμε παλάτια στην άμμο…
ΚΑΙ τι άλλο να κάνουμε, θα μου πείτε; Με τι άλλο να ασχοληθούμε; Πώς να σπρώξουμε τον καιρό;
ΑΝ δεν ήταν ανεπτυγμένη, σε βαθμό τύφλωσης, η ψευδαίσθηση της αιωνιότητας, θα πρέπει να είχαμε παρόμοιους μηχανισμούς με αυτούς των άλογων (κατ’ εμάς πάντα) ζώων) για να μην τρελαθούμε.
ΠΟΙΟΣ θα μπορούσε να κάθεται και να περιμένει 70 ή 80 χρόνια για να πεθάνει, χωρίς να κάνει τίποτα;
ΕΙΝΑΙ τόσο βαθύ μέσα μας το συναίσθημα της αιωνιότητας, που ούτε καν περνά από το μυαλό μας ότι είμαστε μελλοθάνατοι και ζούμε μεταξύ μελλοθανάτων.
ΕΝΩ όλοι γνωρίζουμε (με βεβαιότητα) ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε, κανείς δεν το πιστεύει ότι θα συμβεί και στον ίδιο. Αλίμονο αν ήταν και διαφορετικά.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, ότι σε κάποια μακρινή εποχή, που ανήκει στην εφηβεία του πλανήτη μας, το έδαφος της Αυστραλίας, ήταν πυθμένας κάποιου Ωκεανού. Γεμάτη θαλάσσια όστρακα είναι η ενδοχώρα.
ΑΝ λένε κάτι όλα αυτά (και πολλά άλλα που δεν ξέρουμε) είναι ότι ο πλανήτης έχει τη δική του ανεξάρτητη ζωή. Μια ζωή διαφορετικών και εντελώς ανόμοιων μεταξύ τους κύκλων.
ΑΛΛΟΤΕ ερημοποιείται, άλλοτε παγώνει, άλλοτε υπερθερμαίνεται, και ενίοτε πλημμυρίζει. Αυτή είναι η φύση του.
ΜΕ λίγες κουβέντες δεν έχει σχεδιαστεί (από τις συμπαντικές δυνάμεις) για να εξυπηρετεί το ανθρώπινο είδος.
ΤΟ ότι από μια σειρά συμπτώσεων, λίγα εκατομμύρια χρόνια, μας κάνει τη «χάρη» να μας φιλοξενεί, αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνεται για πάντα. Ό,τι θέλει κάνει. Ούτε συμβόλαια υπογράφει με κανέναν, ούτε εξηγήσεις είναι υποχρεωμένος να δώσει.
ΤΟ αν κάποια μέρα πάψει να υπάρχει το ανθρώπινο είδος, ούτε τα δέντρα θα δακρύσουν, ούτε τα βουνά θα πενθήσουν.
ΜΗΝ ξεχνάμε την τύχη των δεινοσαύρων, που και αυτοί (όπως και εμείς) αισθάνονταν παντοδύναμοι και κυρίαρχοι πάνω στον πλανήτη.
ΜΟΝΟ 60 εκατομμύρια χρόνια πέρασαν από τότε. Ένα πρωινό δηλαδή, συγκριτικά με τα 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια που χρονολογείται η ζωή του πλανήτης μας, σύμφωνα με τους επιστήμονες.
ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ είναι όλα. Ακόμα και όσα φαντάζουν αιώνια. Μη το παίρνετε κατάκαρδα και μη στενοχωριόσαστε, για πράγματα για τα οποία τίποτα δεν μπορείτε να κάνετε.
ΑΥΤΑ σκεφτόμουν προχθές το βράδυ παρακολουθώντας τις ειδήσεις και βλέποντας το επίγειο τσουνάμι να παρασύρει στο διάβα του διώροφα σπίτια, όπως ο δυνατός άνεμος, τις άδειες πλαστικές σακούλες.
ΚΑΙ την ίδια στιγμή που το Κουίνσλαντ και άλλες περιοχές της Ανατολικής Αυστραλίας έχουν γίνει ένα με τον Ειρηνικό Ωκεανό, η Δυτική Αυστραλία… καίγεται!
ΜΠΡΟΣ γκρεμός δηλαδή και πίσω ρέμα. Από τη μια, οι πυρκαγιές και, από την άλλη, οι πλημμύρες. Είναι και αυτό ένα από τα παράδοξα των περίεργων (και απρόβλεπτων) καιρών μας.
ΟΙ εικόνες του Κούηνσλαντ μου θύμισαν ένα από τα ταξίδια που έκανα με τη μοτοσυκλέτα στη Βόρεια Αυστραλία με την Τζουλιάνα τέτοια εποχή το 2005.
ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ με βροχή από το Κερνς, λόγω του ότι η Τζουλιάνα ανυπόμονη (όπως πάντα στα ταξίδια) βιαζόταν να επιστρέψουμε στη Μελβούρνη, προκειμένου να φύγει για Αθήνα.
ΚΑΘ’ ΟΔΟΝ σταματήσαμε για καφέ σε κάποιο χωριό του βόρειου Κουίνσλαντ και καθίσαμε σε ένα μαγαζάκι που ήταν απέναντι από ένα μικρό (και ήρεμο) ποταμάκι.
ΘΥΜΑΜΑΙ ότι μου έκανε μεγάλη εντύπωση μια πινακίδα που ήταν τοποθετημένη πάνω σε ένα δέντρο και έδειχνε στη στάθμη του είχε ανέβει το νερό σε μια παλαιότερη πλημμύρα.
ΚΑΙ πώς να πιστέψει κανείς ότι η στάθμη ενός τέτοιου μικρού ποταμού, από 50 πόντους, μπορεί να φτάσει τα… 17 μέτρα! Γιατί αυτό ήταν το (απίστευτο) νούμερο της πινακίδας.
Η βροχή, συνεχίστηκε κατά περιόδους όλη τη μέρα. Την επόμενη μέρα που ξεκινήσαμε καθ’ οδόν πληροφορηθήκαμε ότι ο δρόμος νοτιότερα είχε κλείσει, οπότε και κατευθυνθήκαμε αντί για νότια δυτικά, προκειμένου να επιστρέψουμε στην Μελβούρνη από το Stuart Highway, δηλαδή από το κέντρο της Αυστραλίας.
ΚΑΙ αυτός ο δρόμος όμως έκλεισε, ενώ κατευθυνόμαστε προς τα εκεί περνώντας από μια μεγάλη γέφυρα που αγωνιζόταν απελπισμένα να παραμείνει πάνω από το νερό ενός ποταμού που είχε μετατραπεί σε θάλασσα.
ΜΕΙΝΑΜΕ υποχρεωτικά σε ένα χωριουδάκι, σχεδιάζοντας να ακολουθήσουμε έναν εσωτερικό αγροτικό δρόμο που διέσχιζε κάθετα το Βόρειο Κουίνσλαντ.
ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ από το αστυνομικό τμήμα του χωριού να πληροφορηθούμε για την κατάσταση του δρόμου αυτού η αστυνομία μας πληροφόρησε ότι και αυτός έκλεισε λόγω πλημμυρών.
ΚΑΤΕΥΘΥΝΘΗΚΑΜΕ υποχρεωτικά και πάλι ανατολικά με την ελπίδα ότι το Princes Highway θα ανοίξει μέχρι να φτάσουμε.
ΣΤΑΘΗΚΑΜΕ τυχεροί, ο δρόμος άνοιξε και συνεχίσαμε το ταξίδι νότια.
ΑΥΤΟ που θέλω να πω είναι ότι οι μεγάλες πλημμύρες στους βόρειους αυτούς τόπους είναι συνηθισμένο φαινόμενο, ενώ πλημμύρες σαν αυτές που ζούμε τούτες τις μέρες λαμβάνουν χώρα μια φορά κάθε εκατό χρόνια.
ΑΣ ελπίσουμε, ότι δεν θα θρηνήσουμε πολλά θύματα, γιατί η φωτεινή συμφορά δείχνει τέλος να μην έχει, όσο η Ελ Νίνια θέλει να μας «αποζημιώσει» για το νερό που τόσα χρόνια μας στέρησε ο μεγαλύτερος αδελφός της.
ΑΥΤΑ για σήμερα, και όταν βγαίνετε για ψώνια μη ξεχνάτε να παίρνετε μαζί σας, αδιάβροχο, ομπρέλα και κανένα… σωσίβιο. Γεια χαρά.
Του ΜΠΑΜΠΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
http://neoskosmos.com/
ΠΑΝΩ που είχα κάνει τον πρόλογο για το σημερινό άρθρο, σκοτεινιάζει (σαν τον ουρανό του Κουίνσλαντ) ξαφνικά η οθόνη και ό,τι είχα γράψει χάθηκε στην απεραντοσύνη του πουθενά.
ΚΑΙ εδώ μιλάμε για μια ανθρώπινη κατασκευή. Μια συσκευή που έχει φτιαχτεί (και προγραμματιστεί) να είναι αξιόπιστη, υπάκουη και προβλέψιμη.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά δεν είναι. Από καιρό σε καιρό κάνει του κεφαλιού της, υπακούοντας και αυτή στη θεωρία του χάους, όπως και ο καιρός.
ΠΡΙΝ την «καταστροφή», έγραφα (που λέτε) για τις βιβλικές πλημμύρες του Κουίνσλαντ. Τι άλλο άλλωστε θα μπορούσε να γράψει κανείς τούτες τις… βροχερές ημέρες, που απειλούν να μετατρέψουν σε... θάλασσα ολόκληρη την αυστραλιανή ήπειρο…
ΚΑΠΩΣ έτσι θα πρέπει να άρχισαν όλα και τη μακρινή εκείνη εποχή της Βίβλου. Τότε που ακόμα ο θεός ενδιαφερόταν για τον κόσμο και συμβούλεψε τον Νώε να κατασκευάσει την Κιβωτό.
ΝΑΙ, σε μια Κιβωτό οφείλουμε σήμερα την… ύπαρξή μας. Απόγονοι μιας πλανητικής πλημμύρας είμαστε όλοι.
ΣΤΟ νερό οφείλει την ύπαρξή της και η ζωή. «Υγρό» είναι το DNA μας και από τα βάθη των Ωκεανών ξεκίνησε, πριν εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, η έμβια ζωή.
ΤΟ 70% του σωματικού μας βάρους από νερό αποτελείται και χωρίς νερό δεν μπορούμε να ζήσουμε παρά μόνο λίγες μέρες.
ΤΑ δύο τρίτα της επιφάνειας του πλανήτη σκεπασμένα από νερό είναι, ενώ, σύμφωνα με τους «ειδικούς», σε κάποια φάση της ζωής του ο πλανήτης μας βρισκόταν ολόκληρος κάτω από το νερό.
ΜΕ άλλα λόγια, υπάρχουν επαρκή αποθέματα νερού να καλύψουν όχι μόνο το Κουίνσλαντ και την Αυστραλία, αλλά ολόκληρο τον κόσμο. Μέχρι και τις κορυφές των... Ιμαλαΐων!
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά και παρά το γεγονός ότι είναι περισσότερο από βέβαιο ότι κάποια χρονική στιγμή, όχι μόνο το ανθρώπινο είδος, αλλά και αυτός ακόμα ο ήλιος θα πάψουν να υπάρχουν, εμείς συνεχίζουμε να μην καταλαβαίνουμε.
ΓΕΓΟΝΟΤΑ όπως οι πλημμύρες του Κουίνσλαντ συνεχίζουν να μας ξαφνιάζουν, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν εκτροχιάζουν τις ψευδαισθήσεις της αιωνιότητάς μας.
ΑΚΟΜΑ και αν κλονιστούν συθέμελα οι βεβαιότητές μας (και η μητέρα φύση, συχνά πυκνά, φροντίζει γι’ αυτό), εμείς το χαβά μας: συνεχίζουμε να χτίζουμε παλάτια στην άμμο…
ΚΑΙ τι άλλο να κάνουμε, θα μου πείτε; Με τι άλλο να ασχοληθούμε; Πώς να σπρώξουμε τον καιρό;
ΑΝ δεν ήταν ανεπτυγμένη, σε βαθμό τύφλωσης, η ψευδαίσθηση της αιωνιότητας, θα πρέπει να είχαμε παρόμοιους μηχανισμούς με αυτούς των άλογων (κατ’ εμάς πάντα) ζώων) για να μην τρελαθούμε.
ΠΟΙΟΣ θα μπορούσε να κάθεται και να περιμένει 70 ή 80 χρόνια για να πεθάνει, χωρίς να κάνει τίποτα;
ΕΙΝΑΙ τόσο βαθύ μέσα μας το συναίσθημα της αιωνιότητας, που ούτε καν περνά από το μυαλό μας ότι είμαστε μελλοθάνατοι και ζούμε μεταξύ μελλοθανάτων.
ΕΝΩ όλοι γνωρίζουμε (με βεβαιότητα) ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε, κανείς δεν το πιστεύει ότι θα συμβεί και στον ίδιο. Αλίμονο αν ήταν και διαφορετικά.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, ότι σε κάποια μακρινή εποχή, που ανήκει στην εφηβεία του πλανήτη μας, το έδαφος της Αυστραλίας, ήταν πυθμένας κάποιου Ωκεανού. Γεμάτη θαλάσσια όστρακα είναι η ενδοχώρα.
ΑΝ λένε κάτι όλα αυτά (και πολλά άλλα που δεν ξέρουμε) είναι ότι ο πλανήτης έχει τη δική του ανεξάρτητη ζωή. Μια ζωή διαφορετικών και εντελώς ανόμοιων μεταξύ τους κύκλων.
ΑΛΛΟΤΕ ερημοποιείται, άλλοτε παγώνει, άλλοτε υπερθερμαίνεται, και ενίοτε πλημμυρίζει. Αυτή είναι η φύση του.
ΜΕ λίγες κουβέντες δεν έχει σχεδιαστεί (από τις συμπαντικές δυνάμεις) για να εξυπηρετεί το ανθρώπινο είδος.
ΤΟ ότι από μια σειρά συμπτώσεων, λίγα εκατομμύρια χρόνια, μας κάνει τη «χάρη» να μας φιλοξενεί, αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνεται για πάντα. Ό,τι θέλει κάνει. Ούτε συμβόλαια υπογράφει με κανέναν, ούτε εξηγήσεις είναι υποχρεωμένος να δώσει.
ΤΟ αν κάποια μέρα πάψει να υπάρχει το ανθρώπινο είδος, ούτε τα δέντρα θα δακρύσουν, ούτε τα βουνά θα πενθήσουν.
ΜΗΝ ξεχνάμε την τύχη των δεινοσαύρων, που και αυτοί (όπως και εμείς) αισθάνονταν παντοδύναμοι και κυρίαρχοι πάνω στον πλανήτη.
ΜΟΝΟ 60 εκατομμύρια χρόνια πέρασαν από τότε. Ένα πρωινό δηλαδή, συγκριτικά με τα 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια που χρονολογείται η ζωή του πλανήτης μας, σύμφωνα με τους επιστήμονες.
ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ είναι όλα. Ακόμα και όσα φαντάζουν αιώνια. Μη το παίρνετε κατάκαρδα και μη στενοχωριόσαστε, για πράγματα για τα οποία τίποτα δεν μπορείτε να κάνετε.
ΑΥΤΑ σκεφτόμουν προχθές το βράδυ παρακολουθώντας τις ειδήσεις και βλέποντας το επίγειο τσουνάμι να παρασύρει στο διάβα του διώροφα σπίτια, όπως ο δυνατός άνεμος, τις άδειες πλαστικές σακούλες.
ΚΑΙ την ίδια στιγμή που το Κουίνσλαντ και άλλες περιοχές της Ανατολικής Αυστραλίας έχουν γίνει ένα με τον Ειρηνικό Ωκεανό, η Δυτική Αυστραλία… καίγεται!
ΜΠΡΟΣ γκρεμός δηλαδή και πίσω ρέμα. Από τη μια, οι πυρκαγιές και, από την άλλη, οι πλημμύρες. Είναι και αυτό ένα από τα παράδοξα των περίεργων (και απρόβλεπτων) καιρών μας.
ΟΙ εικόνες του Κούηνσλαντ μου θύμισαν ένα από τα ταξίδια που έκανα με τη μοτοσυκλέτα στη Βόρεια Αυστραλία με την Τζουλιάνα τέτοια εποχή το 2005.
ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ με βροχή από το Κερνς, λόγω του ότι η Τζουλιάνα ανυπόμονη (όπως πάντα στα ταξίδια) βιαζόταν να επιστρέψουμε στη Μελβούρνη, προκειμένου να φύγει για Αθήνα.
ΚΑΘ’ ΟΔΟΝ σταματήσαμε για καφέ σε κάποιο χωριό του βόρειου Κουίνσλαντ και καθίσαμε σε ένα μαγαζάκι που ήταν απέναντι από ένα μικρό (και ήρεμο) ποταμάκι.
ΘΥΜΑΜΑΙ ότι μου έκανε μεγάλη εντύπωση μια πινακίδα που ήταν τοποθετημένη πάνω σε ένα δέντρο και έδειχνε στη στάθμη του είχε ανέβει το νερό σε μια παλαιότερη πλημμύρα.
ΚΑΙ πώς να πιστέψει κανείς ότι η στάθμη ενός τέτοιου μικρού ποταμού, από 50 πόντους, μπορεί να φτάσει τα… 17 μέτρα! Γιατί αυτό ήταν το (απίστευτο) νούμερο της πινακίδας.
Η βροχή, συνεχίστηκε κατά περιόδους όλη τη μέρα. Την επόμενη μέρα που ξεκινήσαμε καθ’ οδόν πληροφορηθήκαμε ότι ο δρόμος νοτιότερα είχε κλείσει, οπότε και κατευθυνθήκαμε αντί για νότια δυτικά, προκειμένου να επιστρέψουμε στην Μελβούρνη από το Stuart Highway, δηλαδή από το κέντρο της Αυστραλίας.
ΚΑΙ αυτός ο δρόμος όμως έκλεισε, ενώ κατευθυνόμαστε προς τα εκεί περνώντας από μια μεγάλη γέφυρα που αγωνιζόταν απελπισμένα να παραμείνει πάνω από το νερό ενός ποταμού που είχε μετατραπεί σε θάλασσα.
ΜΕΙΝΑΜΕ υποχρεωτικά σε ένα χωριουδάκι, σχεδιάζοντας να ακολουθήσουμε έναν εσωτερικό αγροτικό δρόμο που διέσχιζε κάθετα το Βόρειο Κουίνσλαντ.
ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ από το αστυνομικό τμήμα του χωριού να πληροφορηθούμε για την κατάσταση του δρόμου αυτού η αστυνομία μας πληροφόρησε ότι και αυτός έκλεισε λόγω πλημμυρών.
ΚΑΤΕΥΘΥΝΘΗΚΑΜΕ υποχρεωτικά και πάλι ανατολικά με την ελπίδα ότι το Princes Highway θα ανοίξει μέχρι να φτάσουμε.
ΣΤΑΘΗΚΑΜΕ τυχεροί, ο δρόμος άνοιξε και συνεχίσαμε το ταξίδι νότια.
ΑΥΤΟ που θέλω να πω είναι ότι οι μεγάλες πλημμύρες στους βόρειους αυτούς τόπους είναι συνηθισμένο φαινόμενο, ενώ πλημμύρες σαν αυτές που ζούμε τούτες τις μέρες λαμβάνουν χώρα μια φορά κάθε εκατό χρόνια.
ΑΣ ελπίσουμε, ότι δεν θα θρηνήσουμε πολλά θύματα, γιατί η φωτεινή συμφορά δείχνει τέλος να μην έχει, όσο η Ελ Νίνια θέλει να μας «αποζημιώσει» για το νερό που τόσα χρόνια μας στέρησε ο μεγαλύτερος αδελφός της.
ΑΥΤΑ για σήμερα, και όταν βγαίνετε για ψώνια μη ξεχνάτε να παίρνετε μαζί σας, αδιάβροχο, ομπρέλα και κανένα… σωσίβιο. Γεια χαρά.
Του ΜΠΑΜΠΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
http://neoskosmos.com/
