Η τοποθέτηση της παγκόσμιας παγίδας χρέους
Ο Καθ. Carroll Quigley ήταν ένας εκ των έσω, με σχέσεις στους διεθνείς τραπεζίτες. Έγραψε στο "Τραγωδία και Ελπίδα" το 1966:«Οι εξουσίες του οικονομικού καπιταλισμού έχουν ένα άλλο εκτεταμένο στόχο, τίποτα λιγότερο από τη δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος οικονομικού ελέγχου σε ιδιωτικά χέρια, με δυνατότητα να κυριαρχήσουν στο πολιτικό σύστημα της κάθε χώρας και της οικονομίας του κόσμου στο σύνολό του.
«Η κορυφή του συστήματος θα ήταν η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών [BIS] στη Βασιλεία της Ελβετίας, μια ιδιωτική τράπεζα που ανήκει και ελέγχεται από τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου οποίες είναι οι ίδιες, ιδιωτικές εταιρείες. Κάθε κεντρική τράπεζα... επιδιώκει να κυριαρχήσει στην κυβέρνησή της από την ικανότητά της να ελέγχει τα δάνεια του Δημοσίου...".
Η παγίδα του χρέους ορίστηκε σε σειρά βημάτων. Το 1971, το δολάριο απελευθερώθηκε διεθνώς από τον κανόνα χρυσού. Τα νομίσματα δεν είχαν εξάρτηση από τον χρυσό και αφέθηκαν να "επιπλέουν" στις αγορές συναλλάγματος, και να ανταγωνίζονται με άλλα νομίσματα, καθιστώντας τα ευάλωτα στην κερδοσκοπία και χειραγώγηση. Το 1973, μια μυστική συμφωνία συνήφθη κατά την οποία οι χώρες του ΟΠΕΚ θα πωλούν το πετρέλαιο μόνο σε δολάρια και η τιμή του πετρελαίου αυξήθηκε δραματικά. Μέχρι το 1974, οι τιμές του πετρελαίου είχαν αυξηθεί κατά 400 τοις εκατό από τα επίπεδα του 1971. Χώρες που στερούνται του πετρελαίου αναγκάστηκαν να δανειστούν δολάρια από αμερικανικές τράπεζες.
Το 1981, το επιτόκιο της FED αυξήθηκε στα 20 τοις εκατό. Στα 20% επιτόκιο, το χρέος θα διπλασιαστεί εντός τεσσάρων ετών. Ως αποτέλεσμα, το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, επλήγη σοβαρά από το χρέος. Μέχρι το 2001, αναπτυσσόμενα έθνη είχαν επιστρέψει το κεφάλαιο που αρχικά όφειλαν για τα χρέη τους έξι φορές πάνω, αλλά το συνολικό χρέος τους είχε ήδη τετραπλασιαστεί, λόγω της αποπληρωμής τόκων. Όταν το κράτος οφειλέτης δεν μπορούσε να πληρώσει τις τράπεζες, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) επενέβη με δάνεια – άλλα με δεσμεύσεις. Οι οφειλέτες έπρεπε να συμφωνήσει με "μέτρα λιτότητας", συμπεριλαμβανομένων:
• Περικοπή σε κοινωνικές υπηρεσίες
• ιδιωτικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας
• άνοιγμα των αγορών για τους ξένους επενδυτές.
Σήμερα, τέτοια μέτρα λιτότητας επιβάλλονται όχι μόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και στις Ηνωμένες Πολιτείες τωνΗΠΑ.
Η BIS: Η κορυφή του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος
Τι προείπε ο καθηγητής Quigley για την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS)έχει πραγματοποιηθεί. Η BIS έχει σήμερα 55 κράτη-μέλη και είναι επικεφαλής μιας παγκόσμιας οικονομικής πυραμίδας.
Η δύναμη της BIS παρατηρήθηκετο 1988, όταν έθεσε την κεφαλαιακή απαίτηση στις τράπεζες-μέλη, από 6% σε 8% σε μια συμφωνία που ονομάζεται Βασιλεία Ι (Basel I). Το αποτέλεσμα ήταν να παραλύσει τις ιαπωνικές τράπεζες, που μέχρι τότε ήταν ο μεγαλύτερος πιστωτής του κόσμου. Η Ιαπωνία εισήλθε σε ύφεση από την οποία δεν έχει ακόμη ανακάμψει.
Οι Τράπεζες των ΗΠΑ κατάφεραν να ξεφύγουν, παρακάμπτοντας την κεφαλαιακή απαίτηση. Το έκαναν αυτό με την μετακίνηση δάνειων από τα βιβλία τους, συγκεντρώνοντας τα ως «τίτλους», και να τα πωλούν σε επενδυτές. Για να πεισθούν οι επενδυτές να τα αγοράσουν, οι εν λόγω ενυπόθηκοι τίτλοι προστατεύτηκαν από πτώχευση με «παράγωγα», που ήταν ουσιαστικά στοιχήματα. Ο «πωλητής» πληρώνει ένα ποσό για την προστασία της επένδυσης ή της συμφωνίας και την καταβάλει σε περίπτωση αθέτησης των υποχρεώσεων πληρωμής (πτώχευση). Η ιδιοκτησία του περιουσιακού στοιχείου δεν ήταν απαραίτητη. Σαν παίκτες σε ένα αγώνα ιπποδρομίας, οι παίκτες των παράγωγων, θα μπορούσαν να στοιχηματίζουν χωρίς την ιδιοκτησία ενός αλόγου.
Τα παράγωγα έγιναν μια δημοφιλής μορφή τυχερού παιχνιδιού στις επενδύσεις. Το αποτέλεσμα ήταν η μεγαλύτερη επενδυτική φούσκα, άνω των500 τρισεκατομμυρίων δολαρίων έως το τέλος του 2007. Λόγω της τιτλοποίησης και των παραγώγων, η πίστωση είχε πολλαπλασιαστεί. Σχεδόν ο καθένας θα μπορούσε να πάρει ένα δάνειο.
Το σημείο καμπής ήρθε τον Αύγουστο του 2007, με την κατάρρευση των δύο hedge funds. Όταν το καθεστώς των παραγώγων εκτέθηκε στην πραγματικότητα, η αγορά για παράγωγα που προστατεύονται από τίτλους ξαφνικά στέρεψε. Ωστόσο, η χρηματιστηριακή αγορά των ΗΠΑ δεν είχε καταρρεύσει μέχρι το Νοέμβριο του 2007, όταν νέοι λογιστικοί κανόνες επιβλήθηκαν. Οι κανόνες αναπτύχθηκαν από την "Βασιλεία ΙΙ" που ξεκίνησε ηBIS το 2004.
"Mark to market" λογιστικά στοιχεία απαιτούν για τις τράπεζες αξία στοιχείων του ενεργητικού τους ανάλογα με τη ζήτηση στην αγορά, εκείνη την ημέρα.
Πολλές τράπεζες των ΗΠΑ, όπως αυτές στην Ιαπωνία τη δεκαετίατου 1990, είχε ξαφνικά ανεπαρκή επιχειρηματικά κεφάλαια για την χορήγηση νέων δανείων. Το αποτέλεσμα ήταν μια πιστωτική κρίση από την οποία οι ΗΠΑ δεν έχουν ακόμη ανακάμψει.
Η BIS έχει πλέον καταστεί πλέον μια παγκόσμια ρυθμιστική αρχή, όπως ακριβώς προέβλεπε ο Quigley.
Τον Απρίλιο του 2009, τα έθνη της G20 συμφώνησαν να ρυθμίζονται με τη Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα, μια συμφωνία στην έδρα της BIS και να συμμορφώνονται με «πρότυπα και τους κώδικες" που θεσπίστηκαν από το διοικητικό της συμβούλιο.
Οι κανόνες είναι μόνο κατευθύνσεις, αλλά οι χώρες που αποτυγχάνουν να συμμορφωθούν, κινδυνεύουν με υποβαθμίσεις σε αξιολογήσεις της πιστοληπτικής ικανότητάς τους, κάτι τόσο δαπανηρό που οι κατευθυντήριες γραμμές έχουν πράγματι γίνει νόμοι.
Ένα άρθρο σχετικά με την BIS ιστοσελίδα, αναφέρει ότι οι κεντρικές τράπεζες στην Κεντρική Τραπεζική διοίκηση του δικτύου θα πρέπει να έχουν ως στόχο την "διατήρηση της σταθερότητας των τιμών". Αυτό σημαίνει ότι οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να υποτιμήσουν το εθνικό τους νόμισμα που διογκώνει την προσφορά χρήματος. Και αυτό σημαίνει να ΜΗΝ «τυπώνουν χρήμα» ή να δέχονται πιστωτικά δάνεια που προέρχονται από τις δικές τους κεντρικές τράπεζες. Όπως και οι αμερικανικές αποικίες , που ο Βασιλιάς Γεώργιος πήρε την εξουσία τους να εκδίδουν δικά τους χρήματα, έτσι και οι κυβερνήσεις πρέπει να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά τους με δανεισμό από ιδιωτικές τράπεζες.
Ο παγκόσμιος έλεγχος των τραπεζών πάνω στην έκδοση χρήματος έχει καταστεί σχεδόν πλήρης. Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής είναι ιδιαίτερα εμφανής στην ΕΕ, όπου οι κανόνες της ΕΕ επιτρέπουν ελλείμματα μόνο το 3% των κρατικών προϋπολογισμών και την πρόληψη των χωρών μελών είτε από την έκδοση δικών τους χρημάτων ή πιστωτικό δανεισμό από τις κεντρικές τράπεζες των χωρών.
Τα κράτη θα πρέπει να δανείζονται, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, άλλες ιδιωτικές διεθνείς τράπεζες, ή το ΔΝΤ. Το αποτέλεσμα είναι η επιβολή μέτρων λιτότητας, όπως γίνεται στην Ελλάδα και την Ιρλανδία. Το σύστημα ΔΕΝ είναι βιώσιμο και αρκετοί προβλέπουν την διάσπαση της ΕΕ.
Η διέξοδος: Επιστροφή της δύναμης έκδοσης του χρήματος σε δημόσιο έλεγχο
Για να ξεφύγουμε από την παγίδα του χρέους στους παγκόσμιους τραπεζίτες, την εξουσία για την δημιουργία του χρήματος πρέπει να αποκατασταθεί στις εθνικές κυβερνήσεις. Εναλλακτικές λύσεις περιλαμβάνουν: Νόμιμο χρήμα που εκδίδονται απευθείας από τα εθνικά δημόσια ταμεία(υπουργεία οικονομικών) και η δαπάνη του στους εθνικούς προϋπολογισμούς.
Κεντρικές τράπεζες που ανήκουν στο δημόσιο και που είναι αρμόδιες για την προώθηση της πίστωσης του κράτους άτοκα.
Εθνικοποίηση πτωχευμένων τραπεζών που θεωρούνται πολύ μεγάλες για να αποτύχουν "too big to fail» (με την παραγραφή των επισφαλειών σε επενδυτικές φούσκες). Οι τράπεζες θα μπορούσαν να εκδίδουν στη συνέχεια πίστωσης προς τη κοινωνία και να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της και με τα κέρδη της ανακύκλωσης πίσω προς την κυβέρνηση, εξαλείφοντας την φορολογική επιβάρυνση για τους ανθρώπους.
Δημόσιες τοπικές τράπεζες Δημόσιες τράπεζες λειτουργούν με επιτυχία σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας, τον Καναδά, τη Γερμανία, την Ελβετία, την Ινδία, την Κίνα, την Ιαπωνία, την Κορέα και τη Μαλαισία.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτή τη στιγμή υπάρχει μόνο μία κρατική τράπεζα, η τράπεζα της Βόρειας Ντακότας. Το μοντέλο έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα επιτυχημένο, η Βόρεια Ντακότα είναι η μόνη πολιτεία των ΗΠΑ να έχει ξεφύγει από την πιστωτική κρίση αλώβητη. Το 2009, ενώ άλλες πολιτείες παραπαίουν, η Βόρεια Ντακότα είχε το μεγαλύτερο πλεόνασμα προϋπολογισμού στην ιστορία της. Το 2008, η τράπεζα της Βόρειας Ντακότας (BND) είχε απόδοση ιδίων κεφαλαίων του 25 %. Η Βόρεια Ντακότα έχει το χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας στη χώρα και το χαμηλότερο επιτόκιο υπερημερίας για δάνεια. Επίσης, έχει τις πιο πολλές τοπικές τράπεζες ανά κάτοικο (κατά κεφαλή).
Η Βόρεια Ντακότα είχε δική της τράπεζα από το 1919, όταν οι αγρότες έχαναν τα αγροκτήματά τους, στους Wall Street τραπεζίτες. Οργανώθηκαν, κέρδισαν τις εκλογές και κατάφεραν να περάσουν νομοθεσία. Η πολιτεία ήταν υποχρεωμένη από το νόμο να καταθέσει όλα τα έσοδά της στην BND. Όπως και με το βιώσιμο μοντέλο της τράπεζας της αποικιακής Πενσυλβάνια, οι τόκοι και τα κέρδη επιστρέφονται στην κυβέρνηση και ανακυκλώνονται στην τόνωση της τοπικής οικονομίας. Ένα αυξανόμενο κίνημα είναι σε εξέλιξη στις Ηνωμένες Πολιτείες για να αντιγράψουν αυτό το δημόσιο τραπεζικό μοντέλο και σε άλλες πολιτείες. Δεκατέσσερα κρατικά νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ επεξεργάζονται νομοθεσία για την ίδρυση κρατικών πολιτειακών τραπεζών.
Το μοντέλο θα μπορούσε επίσης να επαναληφθεί και σε άλλες χώρες. Στην Ιρλανδία, για παράδειγμα, όπου η μεγάλες τράπεζες είναι οικονομικά μη βιώσιμες, είναι ήδη κρατικοποιημένες ή θα γίνουν σύντομα. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να καταθέσει τα έσοδά της στη δική της κρατική τράπεζα και να προσθέσει επαρκή κεφάλαια για την κάλυψη των κεφαλαιακών απαιτήσεων και της μόχλευσης των εν λόγω κεφαλαίων για τη δημιουργία άτοκων πιστώσεων για τις τοπικές ανάγκες.
Αυτό ακριβώς έκανε ο Χάμιλτον όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τα χρέη της κυβέρνησης που ήταν αδύνατο να αποπληρωθούν: έβαλε υπάρχοντα κονδύλια της κυβέρνησης σε μια τράπεζα, τότε τα δανείστηκε πίσω πολλές φορές, χρησιμοποιώντας το αποδεκτό "κλασματικό αποθεματικό» μοντέλο.
Η λύση της Ιαπωνίας, είναι επίσης μια παραλλαγή του Χάμιλτον, που προτάθηκε δύο αιώνες νωρίτερα. Η Ιαπωνία διατηρεί την ιδιότητά της ως η τρίτη σε μέγεθος οικονομία στον κόσμο, αν και έχει ένα χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στα 226%. Η Ιαπωνία έχει κάνει «νομισματοποίηση» (monetized) του εθνικού της χρέους, μετατρέποντάς το στο εθνικό χρηματικό απόθεμα. Η κρατική κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας κρατά το ιαπωνικό δημόσιο χρέος ίσο με το 100% ΑΕΠ της χώρας, και επειδή η κυβέρνηση κατέχει τη τράπεζα, το δάνειο (χρέος) είναι άτοκο και μπορεί να μεταφερθεί επ' αόριστον.
Ένα Άτοκο δάνειο που μεταφέρεται επ’ άπειρον είναι το ΙΔΙΟ με την δύναμη της έκδοσης χρήματος από το ίδιο το κράτος.
Ο Καθ. Carroll Quigley ήταν ένας εκ των έσω, με σχέσεις στους διεθνείς τραπεζίτες. Έγραψε στο "Τραγωδία και Ελπίδα" το 1966:«Οι εξουσίες του οικονομικού καπιταλισμού έχουν ένα άλλο εκτεταμένο στόχο, τίποτα λιγότερο από τη δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος οικονομικού ελέγχου σε ιδιωτικά χέρια, με δυνατότητα να κυριαρχήσουν στο πολιτικό σύστημα της κάθε χώρας και της οικονομίας του κόσμου στο σύνολό του.
«Η κορυφή του συστήματος θα ήταν η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών [BIS] στη Βασιλεία της Ελβετίας, μια ιδιωτική τράπεζα που ανήκει και ελέγχεται από τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου οποίες είναι οι ίδιες, ιδιωτικές εταιρείες. Κάθε κεντρική τράπεζα... επιδιώκει να κυριαρχήσει στην κυβέρνησή της από την ικανότητά της να ελέγχει τα δάνεια του Δημοσίου...".
Η παγίδα του χρέους ορίστηκε σε σειρά βημάτων. Το 1971, το δολάριο απελευθερώθηκε διεθνώς από τον κανόνα χρυσού. Τα νομίσματα δεν είχαν εξάρτηση από τον χρυσό και αφέθηκαν να "επιπλέουν" στις αγορές συναλλάγματος, και να ανταγωνίζονται με άλλα νομίσματα, καθιστώντας τα ευάλωτα στην κερδοσκοπία και χειραγώγηση. Το 1973, μια μυστική συμφωνία συνήφθη κατά την οποία οι χώρες του ΟΠΕΚ θα πωλούν το πετρέλαιο μόνο σε δολάρια και η τιμή του πετρελαίου αυξήθηκε δραματικά. Μέχρι το 1974, οι τιμές του πετρελαίου είχαν αυξηθεί κατά 400 τοις εκατό από τα επίπεδα του 1971. Χώρες που στερούνται του πετρελαίου αναγκάστηκαν να δανειστούν δολάρια από αμερικανικές τράπεζες.
Το 1981, το επιτόκιο της FED αυξήθηκε στα 20 τοις εκατό. Στα 20% επιτόκιο, το χρέος θα διπλασιαστεί εντός τεσσάρων ετών. Ως αποτέλεσμα, το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, επλήγη σοβαρά από το χρέος. Μέχρι το 2001, αναπτυσσόμενα έθνη είχαν επιστρέψει το κεφάλαιο που αρχικά όφειλαν για τα χρέη τους έξι φορές πάνω, αλλά το συνολικό χρέος τους είχε ήδη τετραπλασιαστεί, λόγω της αποπληρωμής τόκων. Όταν το κράτος οφειλέτης δεν μπορούσε να πληρώσει τις τράπεζες, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) επενέβη με δάνεια – άλλα με δεσμεύσεις. Οι οφειλέτες έπρεπε να συμφωνήσει με "μέτρα λιτότητας", συμπεριλαμβανομένων:
• Περικοπή σε κοινωνικές υπηρεσίες
• ιδιωτικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας
• άνοιγμα των αγορών για τους ξένους επενδυτές.
Σήμερα, τέτοια μέτρα λιτότητας επιβάλλονται όχι μόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και στις Ηνωμένες Πολιτείες τωνΗΠΑ.
Η BIS: Η κορυφή του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος
Τι προείπε ο καθηγητής Quigley για την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS)έχει πραγματοποιηθεί. Η BIS έχει σήμερα 55 κράτη-μέλη και είναι επικεφαλής μιας παγκόσμιας οικονομικής πυραμίδας.
Η δύναμη της BIS παρατηρήθηκετο 1988, όταν έθεσε την κεφαλαιακή απαίτηση στις τράπεζες-μέλη, από 6% σε 8% σε μια συμφωνία που ονομάζεται Βασιλεία Ι (Basel I). Το αποτέλεσμα ήταν να παραλύσει τις ιαπωνικές τράπεζες, που μέχρι τότε ήταν ο μεγαλύτερος πιστωτής του κόσμου. Η Ιαπωνία εισήλθε σε ύφεση από την οποία δεν έχει ακόμη ανακάμψει.
Οι Τράπεζες των ΗΠΑ κατάφεραν να ξεφύγουν, παρακάμπτοντας την κεφαλαιακή απαίτηση. Το έκαναν αυτό με την μετακίνηση δάνειων από τα βιβλία τους, συγκεντρώνοντας τα ως «τίτλους», και να τα πωλούν σε επενδυτές. Για να πεισθούν οι επενδυτές να τα αγοράσουν, οι εν λόγω ενυπόθηκοι τίτλοι προστατεύτηκαν από πτώχευση με «παράγωγα», που ήταν ουσιαστικά στοιχήματα. Ο «πωλητής» πληρώνει ένα ποσό για την προστασία της επένδυσης ή της συμφωνίας και την καταβάλει σε περίπτωση αθέτησης των υποχρεώσεων πληρωμής (πτώχευση). Η ιδιοκτησία του περιουσιακού στοιχείου δεν ήταν απαραίτητη. Σαν παίκτες σε ένα αγώνα ιπποδρομίας, οι παίκτες των παράγωγων, θα μπορούσαν να στοιχηματίζουν χωρίς την ιδιοκτησία ενός αλόγου.
Τα παράγωγα έγιναν μια δημοφιλής μορφή τυχερού παιχνιδιού στις επενδύσεις. Το αποτέλεσμα ήταν η μεγαλύτερη επενδυτική φούσκα, άνω των500 τρισεκατομμυρίων δολαρίων έως το τέλος του 2007. Λόγω της τιτλοποίησης και των παραγώγων, η πίστωση είχε πολλαπλασιαστεί. Σχεδόν ο καθένας θα μπορούσε να πάρει ένα δάνειο.
Το σημείο καμπής ήρθε τον Αύγουστο του 2007, με την κατάρρευση των δύο hedge funds. Όταν το καθεστώς των παραγώγων εκτέθηκε στην πραγματικότητα, η αγορά για παράγωγα που προστατεύονται από τίτλους ξαφνικά στέρεψε. Ωστόσο, η χρηματιστηριακή αγορά των ΗΠΑ δεν είχε καταρρεύσει μέχρι το Νοέμβριο του 2007, όταν νέοι λογιστικοί κανόνες επιβλήθηκαν. Οι κανόνες αναπτύχθηκαν από την "Βασιλεία ΙΙ" που ξεκίνησε ηBIS το 2004.
"Mark to market" λογιστικά στοιχεία απαιτούν για τις τράπεζες αξία στοιχείων του ενεργητικού τους ανάλογα με τη ζήτηση στην αγορά, εκείνη την ημέρα.
Πολλές τράπεζες των ΗΠΑ, όπως αυτές στην Ιαπωνία τη δεκαετίατου 1990, είχε ξαφνικά ανεπαρκή επιχειρηματικά κεφάλαια για την χορήγηση νέων δανείων. Το αποτέλεσμα ήταν μια πιστωτική κρίση από την οποία οι ΗΠΑ δεν έχουν ακόμη ανακάμψει.
Η BIS έχει πλέον καταστεί πλέον μια παγκόσμια ρυθμιστική αρχή, όπως ακριβώς προέβλεπε ο Quigley.
Τον Απρίλιο του 2009, τα έθνη της G20 συμφώνησαν να ρυθμίζονται με τη Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα, μια συμφωνία στην έδρα της BIS και να συμμορφώνονται με «πρότυπα και τους κώδικες" που θεσπίστηκαν από το διοικητικό της συμβούλιο.
Οι κανόνες είναι μόνο κατευθύνσεις, αλλά οι χώρες που αποτυγχάνουν να συμμορφωθούν, κινδυνεύουν με υποβαθμίσεις σε αξιολογήσεις της πιστοληπτικής ικανότητάς τους, κάτι τόσο δαπανηρό που οι κατευθυντήριες γραμμές έχουν πράγματι γίνει νόμοι.
Ένα άρθρο σχετικά με την BIS ιστοσελίδα, αναφέρει ότι οι κεντρικές τράπεζες στην Κεντρική Τραπεζική διοίκηση του δικτύου θα πρέπει να έχουν ως στόχο την "διατήρηση της σταθερότητας των τιμών". Αυτό σημαίνει ότι οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να υποτιμήσουν το εθνικό τους νόμισμα που διογκώνει την προσφορά χρήματος. Και αυτό σημαίνει να ΜΗΝ «τυπώνουν χρήμα» ή να δέχονται πιστωτικά δάνεια που προέρχονται από τις δικές τους κεντρικές τράπεζες. Όπως και οι αμερικανικές αποικίες , που ο Βασιλιάς Γεώργιος πήρε την εξουσία τους να εκδίδουν δικά τους χρήματα, έτσι και οι κυβερνήσεις πρέπει να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά τους με δανεισμό από ιδιωτικές τράπεζες.
Ο παγκόσμιος έλεγχος των τραπεζών πάνω στην έκδοση χρήματος έχει καταστεί σχεδόν πλήρης. Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής είναι ιδιαίτερα εμφανής στην ΕΕ, όπου οι κανόνες της ΕΕ επιτρέπουν ελλείμματα μόνο το 3% των κρατικών προϋπολογισμών και την πρόληψη των χωρών μελών είτε από την έκδοση δικών τους χρημάτων ή πιστωτικό δανεισμό από τις κεντρικές τράπεζες των χωρών.
Τα κράτη θα πρέπει να δανείζονται, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, άλλες ιδιωτικές διεθνείς τράπεζες, ή το ΔΝΤ. Το αποτέλεσμα είναι η επιβολή μέτρων λιτότητας, όπως γίνεται στην Ελλάδα και την Ιρλανδία. Το σύστημα ΔΕΝ είναι βιώσιμο και αρκετοί προβλέπουν την διάσπαση της ΕΕ.
Η διέξοδος: Επιστροφή της δύναμης έκδοσης του χρήματος σε δημόσιο έλεγχο
Για να ξεφύγουμε από την παγίδα του χρέους στους παγκόσμιους τραπεζίτες, την εξουσία για την δημιουργία του χρήματος πρέπει να αποκατασταθεί στις εθνικές κυβερνήσεις. Εναλλακτικές λύσεις περιλαμβάνουν: Νόμιμο χρήμα που εκδίδονται απευθείας από τα εθνικά δημόσια ταμεία(υπουργεία οικονομικών) και η δαπάνη του στους εθνικούς προϋπολογισμούς.
Κεντρικές τράπεζες που ανήκουν στο δημόσιο και που είναι αρμόδιες για την προώθηση της πίστωσης του κράτους άτοκα.
Εθνικοποίηση πτωχευμένων τραπεζών που θεωρούνται πολύ μεγάλες για να αποτύχουν "too big to fail» (με την παραγραφή των επισφαλειών σε επενδυτικές φούσκες). Οι τράπεζες θα μπορούσαν να εκδίδουν στη συνέχεια πίστωσης προς τη κοινωνία και να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της και με τα κέρδη της ανακύκλωσης πίσω προς την κυβέρνηση, εξαλείφοντας την φορολογική επιβάρυνση για τους ανθρώπους.
Δημόσιες τοπικές τράπεζες Δημόσιες τράπεζες λειτουργούν με επιτυχία σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας, τον Καναδά, τη Γερμανία, την Ελβετία, την Ινδία, την Κίνα, την Ιαπωνία, την Κορέα και τη Μαλαισία.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτή τη στιγμή υπάρχει μόνο μία κρατική τράπεζα, η τράπεζα της Βόρειας Ντακότας. Το μοντέλο έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα επιτυχημένο, η Βόρεια Ντακότα είναι η μόνη πολιτεία των ΗΠΑ να έχει ξεφύγει από την πιστωτική κρίση αλώβητη. Το 2009, ενώ άλλες πολιτείες παραπαίουν, η Βόρεια Ντακότα είχε το μεγαλύτερο πλεόνασμα προϋπολογισμού στην ιστορία της. Το 2008, η τράπεζα της Βόρειας Ντακότας (BND) είχε απόδοση ιδίων κεφαλαίων του 25 %. Η Βόρεια Ντακότα έχει το χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας στη χώρα και το χαμηλότερο επιτόκιο υπερημερίας για δάνεια. Επίσης, έχει τις πιο πολλές τοπικές τράπεζες ανά κάτοικο (κατά κεφαλή).
Η Βόρεια Ντακότα είχε δική της τράπεζα από το 1919, όταν οι αγρότες έχαναν τα αγροκτήματά τους, στους Wall Street τραπεζίτες. Οργανώθηκαν, κέρδισαν τις εκλογές και κατάφεραν να περάσουν νομοθεσία. Η πολιτεία ήταν υποχρεωμένη από το νόμο να καταθέσει όλα τα έσοδά της στην BND. Όπως και με το βιώσιμο μοντέλο της τράπεζας της αποικιακής Πενσυλβάνια, οι τόκοι και τα κέρδη επιστρέφονται στην κυβέρνηση και ανακυκλώνονται στην τόνωση της τοπικής οικονομίας. Ένα αυξανόμενο κίνημα είναι σε εξέλιξη στις Ηνωμένες Πολιτείες για να αντιγράψουν αυτό το δημόσιο τραπεζικό μοντέλο και σε άλλες πολιτείες. Δεκατέσσερα κρατικά νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ επεξεργάζονται νομοθεσία για την ίδρυση κρατικών πολιτειακών τραπεζών.
Το μοντέλο θα μπορούσε επίσης να επαναληφθεί και σε άλλες χώρες. Στην Ιρλανδία, για παράδειγμα, όπου η μεγάλες τράπεζες είναι οικονομικά μη βιώσιμες, είναι ήδη κρατικοποιημένες ή θα γίνουν σύντομα. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να καταθέσει τα έσοδά της στη δική της κρατική τράπεζα και να προσθέσει επαρκή κεφάλαια για την κάλυψη των κεφαλαιακών απαιτήσεων και της μόχλευσης των εν λόγω κεφαλαίων για τη δημιουργία άτοκων πιστώσεων για τις τοπικές ανάγκες.
Αυτό ακριβώς έκανε ο Χάμιλτον όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τα χρέη της κυβέρνησης που ήταν αδύνατο να αποπληρωθούν: έβαλε υπάρχοντα κονδύλια της κυβέρνησης σε μια τράπεζα, τότε τα δανείστηκε πίσω πολλές φορές, χρησιμοποιώντας το αποδεκτό "κλασματικό αποθεματικό» μοντέλο.
Η λύση της Ιαπωνίας, είναι επίσης μια παραλλαγή του Χάμιλτον, που προτάθηκε δύο αιώνες νωρίτερα. Η Ιαπωνία διατηρεί την ιδιότητά της ως η τρίτη σε μέγεθος οικονομία στον κόσμο, αν και έχει ένα χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στα 226%. Η Ιαπωνία έχει κάνει «νομισματοποίηση» (monetized) του εθνικού της χρέους, μετατρέποντάς το στο εθνικό χρηματικό απόθεμα. Η κρατική κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας κρατά το ιαπωνικό δημόσιο χρέος ίσο με το 100% ΑΕΠ της χώρας, και επειδή η κυβέρνηση κατέχει τη τράπεζα, το δάνειο (χρέος) είναι άτοκο και μπορεί να μεταφερθεί επ' αόριστον.
Ένα Άτοκο δάνειο που μεταφέρεται επ’ άπειρον είναι το ΙΔΙΟ με την δύναμη της έκδοσης χρήματος από το ίδιο το κράτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου